Hoi Tom
Hoop dat het je goed gaat. Trof vanochtend via expecting rain deze video van de viering van de 80e verjaardag van Sinatra, die vlak voor het einde met het gezamenlijk gezongen 'New York New York' Dylan toonde die op verzoek van de man zelf 'Restless Farewell' zong. Jij zult deze opname misschien kennen, maar aan mij is hij destijds, omdat ik aardig aan de grond zat, geheel voorbij gegaan. Misschien gelukkig maar, want hij had me wie weet teveel geraakt... Nu is dat lied altijd al, in tegenstelling tot de mening van velen, voor mij een ideale afsluiting van een magistrale en ten opzichte van Freewheelin sfeervollere plaat geweest (al had die voor mij om het nog mooier te maken ook wel een dubbel elpee mogen worden met 'Lay Down Your Weary Tune', 'Tomorrow is a Long Time', 'Seven Curses', 'Percy's Song', 'Only a Hobo', 'Eternal Circle', 'Moonshiner' en als het voor het vullen van de plaatkanten nodig was geweest eventueel de filler 'Paths of Victory')... Ja, de Times is voor mij een meesterwerk in het rijtje van de grote drie uit 65 en 66 en de politieke broer van het persoonlijke Blood on the Tracks, een poëtisch hoogtepunt van de vroege schrijfstijl en dus blijkbaar enkel het topje van de (in dubbele zin figuurlijke) ijsberg aan inspiratie uit die periode... Maar de uitvoering, met orkestje op de achtergrond! die Dylan er hier aan geeft is verbijsterend. Gedaan in een tijd dat hij niet bekend stond om subtiele zang fluistert hij hier bijna de tekst die voor Sinatra blijkbaar iets van de houding ademde die hij zelf had uitgedrukt in 'My Way', en ik werd tot tranen geroerd en zo te zien de zo gevoelvol toegezongen Frank bijna ook en die stond toch niet bekend om dergelijke dingen. De wederzijdse bewondering voor elkaar van Dylan en Sinatra is duidelijk traceerbaar. Waar Dylan vaak wordt gezien als de troonopvolger van Elvis, samen met The Beatles, staat hij in mijn ogen zelfs dichter bij Sinatra qua onafhankelijk artiest zijn, en een dergelijk afscheid aan deze grote zanger, wie zal dat ooit kunnen brengen aan Dylan zelf... En dan denk ik aan 'the door is closed for evermore, if indeed there ever was a door', hij zal het zelf moeten doen ben ik bang... en bij de laatste live tour... nee, zover wil ik niet denken, maar ik keer nog maar weer een keer terug naar die adembenemende opname: hier.
hartelijke groet hans
1 opmerking:
Het is waarschijnlijk raar om op je eigen stuk te reageren maar ook hier weer speelt mee dat Dylan de soundtrack lijkt te spelen van veel levens. Toen ik deze video zag had ik net gehoord dat mijn boezemvriend vanuit mijn jeugd de strijd aan het verliezen is, niemand hoeft te raden tegen wie. En als zanger zou ik hem graag dit afscheidslied toezingen voor het te laat is, want hij belichaamt voor mij die onafhankelijkheid, weerbarstig, met in de barsten daarvan het gevoel dat doorschijnt voor wie kan en wil zien. Maar zijn avontuurlijkheid en liefde heeft hem naar Canada gebracht, en daar is hij naast zijn vrouw tot de schilder geworden die altijd al in hem huisde, eenzame houten huizen neerzettend op een Amerikaanse vlakte onder haast Hollandse maar net iets meer 'bewogen'luchten. En hij ging daarmee op markten staan en ze hangen nu in galeries in Toronto. En daar ver weg kan ik hem dit lied niet toe zingen, dat ons restless farewell behelst, zo bezield door Dylan, zeker in de versie waar hij zich richt tot Sinatra, de man die me doet denken door dit aan mijn vriend: roll on John
Een reactie posten