Twee tijdschriften

Vanochtend in de kiosk vond ik twee muziektijdschriften met daarin stukken over Bob Dylan.
Lust for life 035 (november) bevat een door Dominique van der Geld geschreven recensie van Another Self portrait. Geen onaardige recensie, al staat ik - in vergelijking met eerdere recensies - niks nieuws in.

Uncut take 199 (december) bevat een door Jon Dale geschreven recensie van The Complete album collection vol. 1. De recensie beslaat 1 pagina. Dat lijkt wat weinig ruimte voor een box met zo veel albums. Wanneer je bedenkt dat de tekst ook nog eens verluchtigd wordt met 3 afbeeldingen moet de conclusie - nog voor een letter gelezen is - wel zijn dat dat te weinig ruimte is om een omvangrijke box als The Complete album collection vol. 1 recht te doen.
Dale komt in zijn recensie dan ook niet veel verder dan wat algemeenheden over Dylans carrière. De veertien geremasterde albums? Dale maakt er geen woord aan vuil. Dale eindigt zijn recensie met: 'A monumental set of music, it'll get you up to speed real quick, but it's never going to replace the experience of happily stumbling from album to album, finding them in second-hand record bins, borrowing them from friends, piecing together the myth from fragments of maps and legands. Dylan, the ultimate mystique artist? Maybe no more.'
In dezelfde Uncut nog een zes pagina's tellend artikel onder de titel '50 greatest singer / songwriter albums'. En wie staat er op 1? Juist, Tim Hardin...
Dan staat Dylan toch wel op 2? Niet dus, daar staat Leonard Cohen. Op 3 dan? De derde plek is voor Laura Nyro. Dit wordt te gek, 4 dan? Nee hoor, dar staat Al Stewart. 5? Dory Previn. 6? John Lennon. 7 dan? James Taylor. 8? Loudon Wainwright III. Maar Dylan staat toch wel in de top 10? Nee dus:
9. Kris Kristofferson
10. Joni Mitchell
Moet ik nog even verder gaan of neem je - net als ik Uncut al lang niet meer serieus? Vooruit:
11. David Crosby
12. Judee Sill
13. Nick Drake
14. Gene Clark
15. Jackson Browne
16. Neil Young
17. hè hè, daar is 'ie dan: Bob Dylan
Tot slot in dezelfde Uncut een interview met Joni Mitchell waarin ze wederom naar Dylan wordt gevraagd:
But when you talked about Dylan, when you said he's not authentic, he's a plagiarist...
Wait, wait. I didn't say that. I didn't say that he's not authentic at al. That is not a word I used.
That's from the L.A. Times...
Journalistic bullshit. I did say he's a plagiarist, and he is.
How did Dylan cross the line, in terms of being a plagiarist?
He was in litigation. It's not like I outed hm. He stole al of his lines out of a Japanse hoodlum's novel. There was a lawsuit impending, but it got dropped. He told me "I haven't written a song in years." I said, "Whatre you talking about? Who's writing them, then?" He came down to craft. Inspiration doesn't stay with a lot of artists long, then you're in the game and you've got to sustain it. You notice it - like one trick wonders or two good albums, then they peter out. To sustain a gift for a long time is rare.
We talked about Cohen and Dylan...
I like a lot of Bob's songs. Musically he's not very gifted, he's borrowed his voice from a lot of old hillbillies. He's gat a lot of borrowed things. He's not a great guitar player. He's invented a character to deliver his songs. [Impersonates Dylan] "Because you can do things with that character. It's a mask of sorts.

2 opmerkingen:

Herman Tulp zei

Het hele Joni Mitchell interview waarin ze ook weer terugkomt over haar uitspraken over Bobbie staat in filmvorm online: http://www.youtube.com/watch?v=pEJuiZN3jI8
Ik vind dat Joni ook meer credit zou moeten hebben, ze is eigenlijk Dylan's gelijke in mijn opvatting. Hartelijke groet, Herman Tulp, groot Dylanfan uit Groningen . www.hermantulp.nl

hans altena zei

Het masker is lang een magisch attribuut geweest, geesten werden er mee opgeroepen, en de vertolkers van de Griekse tragedie droegen het om zich te vereenzelvigen met de mythische personages en hun stemmen droegen daardoor 'verder'. Kortom, wat Joni Dylan verwijt zou eerder een compliment moeten zijn aan zijn adres en verklaring ook voor zijn mythische proporties. En zoals de Griekse tragedies teruggrepen op oraal overgeleverde verhalen en liederen, zo creëert Dylan met zijn geniale geheugen en dichterlijke geest uit het hele pantheon van teksten, oud en modern en literair en platvloers, een totaal nieuwe wereld die de oude, huidige en toekomstige weerspiegelt en ons een labyrinth biedt waarin we duiding van onze eigen beleving van de realiteit kunnen zoeken. Dat is meer dan wat Joni kan zeggen met haar originele weergave van haar innerlijke roerselen, hoe mooi ook...