Ik ben net terug van een bezoek aan de dierentuin waar ik, staande bij het hok van de robben, een man met een rode rugzak op mij af zag komen. Wijzend naar de rob die zijn kop boven het water uitstak, riep de man naar zijn puberdochter die een meter achter hem liep: 'Kijk, de otter! De otter! De otter!!'
Ik ben weer thuis, ik heb de eerste cd van The Bootleg series vol. 4 opgezet. Het eerste deel van Dylans concert in de Manchester Free Trade Hall op 17 mei 1966. Ik probeer de gedachte aan de man met de rode rugzak van me af te schudden. Dat schudden doe ik met Dylan, een Dylan die zo te horen met dank aan een pilletje, een poedertje of een kruid die avond in Manchester vanuit een andere wereld - de verfraaide gedachtewereld - de woorden van de ene na de andere song over het muisstille publiek uitstort. Wie goed luistert wordt meegenomen naar die andere wereld. Een wereld buiten het heden. Daar heeft de luisteraar geen pilletje, poedertje of kruid bij nodig. Die stem is genoeg.
En natuurlijk, helemaal tegen het eind van 'Mr. Tambourine man', die uitgestrekte mondharmonicasolo waar geen eind aan lijkt te komen en tegelijkertijd nooit lang genoeg kan duren.
Zolang de muziek draait, is het 17 mei 1966. Vanwege dat kleine woordje 'is' luister ik naar Dylans muziek, zeker nu, in een poging om de otter-man te vergeten.
Luisteren naar muziek, naar Dylans muziek is als schudden aan een agenda waaruit de momenten dwarrelen zoals bladeren uit een boom kunnen glijden.
Eigenlijk wilde ik niet over de otter-man of het concert in de Manchester Free Trade Hall in 1966 schrijven. Genoeg dus. Ik ging achter de computer zitten om te melden dat in de Volkskrant van gisteren een interview met Wouter van Oorschot staat. Van Oorschot luistert naar Dylan en schreef daar in het verleden al vaak over. In Hitweek, in Hollands Diep en in zijn boek Verkleed als mens. In het interview in de Volkskrant mag Wouter van Oorschot vertellen over de zaken waarvan hij vindt dat mensen dat nog zouden moeten zien, lezen en luisteren. Natuurlijk komt dan ook Dylan voorbij.
Van Oorschot: 'Elke keer als Dylan in Nederland optreedt, ga ik naar hem toe. Hij komt weer in oktober. Hij is nu 72, dit zou weleens de laatste keer kunnen zijn. Hoe verder de tijd voortschrijdt, hoe meer Dylan kans maakt te worden gezien als een van de grootste kunstenaars van de 20ste eeuw. Als geen ander heeft hij het individu helpen bevrijden van zijn verstikkende gezin, familie, zogenaamde vrienden, volk, autoriteit en vaderland.'
Dit is niet alles, het gaat nog verder. Zo vertelt Van Oorschot nog over zijn kennismaking met Dylans muziek. Bij het artikel staat een fotootje van een jonge Bob Dylan. Het gaat me niet om dat fotootje, ook niet om wat Van Oorschot nog meer vertelt. Het gaat me nu even om één zin uit Van Oorschots mond: 'Hij is nu 72, dit zou weleens de laatste keer kunnen zijn.'
Er gaan geruchten op het internet dat de aanstaande Europese tournee Dylans laatste tournee zal zijn. Die geruchten zijn ontstaan doordat de tour wordt afgesloten met een aantal concerten in de Royal Albert Hall in Londen. De laatste keer dat Dylan daar speelde, was in mei 1966. Tien dagen na het concert in de Manchester Free Trade Hall. Tien dagen na nu.
Dat Dylan na zoveel jaar weer in de Royal Albert Hall zal staan, weer als afsluiting van een tournee, moet wel - aldus de geruchtenmakers - een reden hebben. De reden hebben ze er maar bij bedacht: hierna stopt Dylan.
Het vervelende van geruchten is dat ze bijna nooit uit komen en daardoor weer snel vergeten worden. Maar de enkele keer dat ze uitkomen, geven ze de geruchtenmakers voldoende voer om nog jaren 'zie je nou wel' op iedere verjaardag te roepen.
Wilde ik dit dan opschrijven?
Nee, ook dit niet. Wel over Van Oorschot in de Volkskrant, maar niet zo, niet dit.
Ik weet alleen niet meer wat ik dan wel wilde schrijven.
Dat komt doordat ik een beetje van slag ben. Halverwege dit bericht slaakte 'mevrouw Tom' een vreugdekreetje, gevolgd door de woorden 'dit zul je leuk vinden'.
Ik vind het leuk.
In de Margriet waarin ze zat te bladeren - zoeken naar foto's voor een collage - vond ze een foto van een moeder met twee lachende zoontjes. Als ik de leeftijd van de jongens zou moeten schatten, zou ik zeggen 10 en 12 jaar. Een van die twee jongens heeft een t-shirt met daarop een jonge Bob Dylan aan.
Die foto van een moeder met twee zoons ligt nu naast mij, ik heb alleen maar oog voor het t-shirt.
Inmiddels staat de eerste cd van The Bootleg Series vol. 4 voor de tweede keer op. Vandaag is dit Dylans beste album. Beter is er gewoon niet. Voor nu. Voor dit moment.
Zou de Margriet-jongen of de otter-man ooit 'Fourth time around' of 'Just like a woman' van dit album gehoord hebben? De otter-man betwijfel ik. De Margriet-jongen heeft in ieder geval al een t-shirt. Wie weet. Misschien. Een nieuwe generatie Dylan-luisteraars. Ooit is het voor hem ook 17 mei 1966.
Het komt wel goed met deze wereld.
[met dank aan Simon voor de Volkskrant-tip]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten